" Μου έβαλε κυριολεκτικά το μαχαίρι στο λαιμό.
Με χτυπούσε και μου ασκούσε ψυχολογική πίεση.
Από τους πρώτους μήνες, κατάλαβα ότι έχει πρόβλημα.
Δήλωνα φανερά ότι θέλω να φύγω από την σχέση. Έλεγα "ως εδώ".
Και τότε δεχόμουν επίθεση."
Γυναίκες-σάκοι του μποξ, ένα διαρκές έγκλημα χωρίς τιμωρία.
"Εμένα κυρά μου δεν με ξέρεις ! Ή θα μάθεις να υπακούς ή πας πίσω πακέτο στον πατέρα σου"
"Χτύπα την γυναίκα σου ... μπορεί να μην ξέρεις το γιατί ... αυτή σίγουρα το ξέρει!".
Απειλή, ταπείνωση, ξυλοδαρμός, βιασμός, δολοφονία. Ανθρώπινες τραγωδίες εγκλωβισμένες στους τοίχους της "οικογενειακής θαλπωρής".
Βίωσα στο πετσί μου τον παραλογισμό της συζυγικής κακοποίησης, υπομένοντάς την σιωπηρά ... ως το τέλος. Την αρχική μου έκπληξη, διαδέχτηκαν σταδιακά η οργή, ο φόβος, και η ανοχή. Έμαθα να καλύπτω τις πληγές μου πίσω από την πούδρα του μακιγιάζ. Πρώτα πιστεύοντας ότι έτσι θα σώσω τον γάμο μου, κατόπιν για χάριν του παιδιού μου. Πάντα με την ελπίδα πως όλα θα αλλάξουν. Μια ελπίδα σιωπηρή, κρυφή κι ανέφικτη! Άμεση εικόνα, αδιέξοδης βίας που γεννάει το σώμα στην ψυχή! Ένιωθα τον "κίνδυνο" όταν ερχόταν στο σπίτι. Εκτός από την οικονομική και λεκτική βία, μου ασκούσε συνεχώς συναισθηματική βία, ερωτική βία, αλλά και σωματική, μετά από καυγά.
Δεν τα έλεγα πουθενά. Μαλώναμε όταν ερχόταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Όταν έμπαινε κοιτούσα τον θερμοσίφωνα για να δω μη τυχόν είναι "αναμμένος" και "πυροδοτούσε" την βίαιη αντίδρασή του. Έκρυβε τα χρήματα και έλεγχε την περιουσία μου. Μου πήρε ακόμα και τον παιδικό κουμπαρά. Με έπεισε ακόμα, πως είμαι πιο φτωχή από αυτόν. Άφηνε την οικογένεια χωρίς τίποτα. Έπρεπε να του ζητώ χρήματα ακόμα και για ψωμί. Με έκανε να αισθάνομαι ένοχη. Με ανάγκασε να σταματήσω να δουλεύω. Επρόκειτο για μεθοδευμένη βία. Είχε δείξει σημάδια, αλλά δεν φανταζόμουν που μπορεί να φτάσει. Οι βρισιές, ήταν χειρότερες από τον ξυλοδαρμό! Περπατούσα στο δρόμο και φοβόμουν μήπως καιροφυλακτεί. Τον έβρισκα μπροστά μου. Όσο δούλευα, ερχόταν στην δουλειά μου και μου δημιουργούσε προβλήματα. Είναι τραγικό. Σιωπή και φόβος ... Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές που με χτύπησε. Κι όσο εγώ του έλεγα πως δεν μπορώ να ζήσω άλλο μαζί του, τόσο αυτός με χτυπούσε.
Στην αρχή ταιριάζαμε, ήμασταν ερωτευμένοι. Ώσπου ξαφνικά, μετά το πρώτο τρίμηνο, τα πάντα ανατράπηκαν: το κακό άρχισε με ένα χαστούκι, που όμως γρήγορα εξελίχτηκε σε μπουνιά, ακόμα και στους δρόμους, ή άλλους δημόσιους χώρους για το παραμικρό. "Ήταν η κακιά η ώρα", μου δικαιολογήθηκε στην πρώτη σφαλιάρα. "Δεν θα ξαναγίνει" ισχυρίστηκε μετά και την πρώτη γροθιά ... Συνεχώς το ίδιο μου υποσχόταν. Έπαψα να τον πιστεύω, αλλά ... σιωπούσα ... χρησιμοποιούσε διάφορες μεθόδους για να με θέσει υπό τον έλεγχό του. Με παρακολουθούσε οπουδήποτε πήγαινα,, με παρενοχλούσε με συνεχή τηλεφωνήματα στη δουλειά, στη διασκέδαση, στο σπίτι ... με έβριζε ... μου επαναλάμβανε ότι "δεν αξίζω τίποτα" ... ξέσπαγε την οργή του επάνω μου όταν τα επαγγελματικά του δεν πήγαιναν καλά ... με υποβίβαζε ... με έλεγχε ... μου έλεγε πως χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα ... προσπαθούσε να με απομονώσει κοινωνικά από συγγενείς και φίλους .... με ταπείνωνε και με υποτιμούσε συστηματικά .... με εκβίαζε ...με απειλούσε ... οι φράσεις: "αν ήσουν αλλιώς", "έχουν τρελαθεί οι ορμόνες σου, ή περιμένεις περίοδο και κάνεις έτσι", "μόνο για τον εαυτόν σου ενδιαφέρεσαι", πήγαιναν κι ερχόντουσαν καθημερινώς από αυτόν. Λευκή τρομοκρατία στο σπίτι ... κατάντησα "παιχνίδι" στα χέρια του ... για όλους έξω στην κοινωνία, ήμασταν ένα "κανονικό ζευγάρι", κανείς δεν είχε καταλάβει τι κρυβόταν όταν έκλεινε η πόρτα ... εκτός από αυτούς που ήταν "πολύ κοντά μας" κι έβλεπαν "σημάδια", που φροντίζαμε κι οι δυο να τα καλύπτουμε επιμελώς ...το παιδί μας μεγάλωσε, έφυγε, έκανε την δική του οικογένεια.
Μείναμε μόνοι στο σπίτι. Η κατάσταση χειροτέρεψε ... Αποφάσισα να πάρω την υπόθεση στα χέρια μου, να σπάσω την σιωπή μου και να απευθυνθώ σε ειδικούς. Έφαγα πολύ ξύλο για την απόφασή μου. Με χτύπησε ανελέητα. Μπουνιές, κλωτσιές, από το πολύ ξύλο λιποθύμησα. Επανήλθαν οι αισθήσεις μου από το ένστικτο αυτοσυντήρησης, καθώς μέσα στον "ύπνο μου", άκουσα το γυάλινο μπαρ να τρίζει. Άνοιξα τα μάτια μου, και είδα, πως ήμουν ξαπλωμένη, ακριβώς στο γυάλινο μπαρ, κολλημένη επάνω του. Είπα μέσα μου: Θα πέσει επάνω μου όλο και θα με κάνει χίλια κομμάτια. Προσπάθησα να σηκωθώ, να σώσω την ζωή μου. Αδύνατον.! Προσπάθησα να στηριχτώ στο χέρι μου, αλλά ... χέρι δεν είχα ...! Κρεμόταν και πηγαινοερχόταν σαν μαριονέτα δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω ... δεν το ένοιωθα ... ήταν ξένο σώμα ... 'Μου "έβγαλες το χέρι" κατάφερα να ψελλίσω, "βοήθησέ με" ... " - Πάλι θέατρο παίζεις μωρή! μου φώναξε. Άρπαξε το ίδιο χέρι που ζητούσε βοήθεια, κι άρχισε να με τραβά, να με σέρνει ... Ούρλιαζα από τους πόνους, παρακαλούσα να με αφήσει, ικέτευα ... δεν άκουγε τίποτα ...! Μ έσυρε έτσι στο κρεββάτι και με ξάπλωσε ανάσκελα, ειρωνευοντάς με... βρέθηκα στο νοσοκομείο ... το χέρι δεν είχε βγει, είχε σπάσει ολικά σε δυο κομμάτια ... την άλλη μέρα, όλο το σώμα μου, ήταν πρησμένο ... τις επόμενες μέρες, όλο το σώμα μου ήταν πρησμένο και κατάμαυρο από τις μελανιές ... ο ιατροδικαστής που με εξέταζε αργότερα, φώναξε και τους υπόλοιπους γιατρούς να δουν το "φαινόμενο". -Τι σου έκανε; με ρώτησε. Σ έβαλε κάτω και σε πάταγε; δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτά τα χτυπήματα. Είναι σαν να έπεσες από μια ταράτσα το σώμα σου ... "Δεν ξέρω" .... του απάντησα, "έχω ένα κενό μνήμης" ...
Δεν τα έλεγα πουθενά. Μαλώναμε όταν ερχόταν ο λογαριασμός της ΔΕΗ. Όταν έμπαινε κοιτούσα τον θερμοσίφωνα για να δω μη τυχόν είναι "αναμμένος" και "πυροδοτούσε" την βίαιη αντίδρασή του. Έκρυβε τα χρήματα και έλεγχε την περιουσία μου. Μου πήρε ακόμα και τον παιδικό κουμπαρά. Με έπεισε ακόμα, πως είμαι πιο φτωχή από αυτόν. Άφηνε την οικογένεια χωρίς τίποτα. Έπρεπε να του ζητώ χρήματα ακόμα και για ψωμί. Με έκανε να αισθάνομαι ένοχη. Με ανάγκασε να σταματήσω να δουλεύω. Επρόκειτο για μεθοδευμένη βία. Είχε δείξει σημάδια, αλλά δεν φανταζόμουν που μπορεί να φτάσει. Οι βρισιές, ήταν χειρότερες από τον ξυλοδαρμό! Περπατούσα στο δρόμο και φοβόμουν μήπως καιροφυλακτεί. Τον έβρισκα μπροστά μου. Όσο δούλευα, ερχόταν στην δουλειά μου και μου δημιουργούσε προβλήματα. Είναι τραγικό. Σιωπή και φόβος ... Δεν μπορώ να μετρήσω τις φορές που με χτύπησε. Κι όσο εγώ του έλεγα πως δεν μπορώ να ζήσω άλλο μαζί του, τόσο αυτός με χτυπούσε.
Στην αρχή ταιριάζαμε, ήμασταν ερωτευμένοι. Ώσπου ξαφνικά, μετά το πρώτο τρίμηνο, τα πάντα ανατράπηκαν: το κακό άρχισε με ένα χαστούκι, που όμως γρήγορα εξελίχτηκε σε μπουνιά, ακόμα και στους δρόμους, ή άλλους δημόσιους χώρους για το παραμικρό. "Ήταν η κακιά η ώρα", μου δικαιολογήθηκε στην πρώτη σφαλιάρα. "Δεν θα ξαναγίνει" ισχυρίστηκε μετά και την πρώτη γροθιά ... Συνεχώς το ίδιο μου υποσχόταν. Έπαψα να τον πιστεύω, αλλά ... σιωπούσα ... χρησιμοποιούσε διάφορες μεθόδους για να με θέσει υπό τον έλεγχό του. Με παρακολουθούσε οπουδήποτε πήγαινα,, με παρενοχλούσε με συνεχή τηλεφωνήματα στη δουλειά, στη διασκέδαση, στο σπίτι ... με έβριζε ... μου επαναλάμβανε ότι "δεν αξίζω τίποτα" ... ξέσπαγε την οργή του επάνω μου όταν τα επαγγελματικά του δεν πήγαιναν καλά ... με υποβίβαζε ... με έλεγχε ... μου έλεγε πως χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσα να τα βγάλω πέρα ... προσπαθούσε να με απομονώσει κοινωνικά από συγγενείς και φίλους .... με ταπείνωνε και με υποτιμούσε συστηματικά .... με εκβίαζε ...με απειλούσε ... οι φράσεις: "αν ήσουν αλλιώς", "έχουν τρελαθεί οι ορμόνες σου, ή περιμένεις περίοδο και κάνεις έτσι", "μόνο για τον εαυτόν σου ενδιαφέρεσαι", πήγαιναν κι ερχόντουσαν καθημερινώς από αυτόν. Λευκή τρομοκρατία στο σπίτι ... κατάντησα "παιχνίδι" στα χέρια του ... για όλους έξω στην κοινωνία, ήμασταν ένα "κανονικό ζευγάρι", κανείς δεν είχε καταλάβει τι κρυβόταν όταν έκλεινε η πόρτα ... εκτός από αυτούς που ήταν "πολύ κοντά μας" κι έβλεπαν "σημάδια", που φροντίζαμε κι οι δυο να τα καλύπτουμε επιμελώς ...το παιδί μας μεγάλωσε, έφυγε, έκανε την δική του οικογένεια.
Μείναμε μόνοι στο σπίτι. Η κατάσταση χειροτέρεψε ... Αποφάσισα να πάρω την υπόθεση στα χέρια μου, να σπάσω την σιωπή μου και να απευθυνθώ σε ειδικούς. Έφαγα πολύ ξύλο για την απόφασή μου. Με χτύπησε ανελέητα. Μπουνιές, κλωτσιές, από το πολύ ξύλο λιποθύμησα. Επανήλθαν οι αισθήσεις μου από το ένστικτο αυτοσυντήρησης, καθώς μέσα στον "ύπνο μου", άκουσα το γυάλινο μπαρ να τρίζει. Άνοιξα τα μάτια μου, και είδα, πως ήμουν ξαπλωμένη, ακριβώς στο γυάλινο μπαρ, κολλημένη επάνω του. Είπα μέσα μου: Θα πέσει επάνω μου όλο και θα με κάνει χίλια κομμάτια. Προσπάθησα να σηκωθώ, να σώσω την ζωή μου. Αδύνατον.! Προσπάθησα να στηριχτώ στο χέρι μου, αλλά ... χέρι δεν είχα ...! Κρεμόταν και πηγαινοερχόταν σαν μαριονέτα δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω ... δεν το ένοιωθα ... ήταν ξένο σώμα ... 'Μου "έβγαλες το χέρι" κατάφερα να ψελλίσω, "βοήθησέ με" ... " - Πάλι θέατρο παίζεις μωρή! μου φώναξε. Άρπαξε το ίδιο χέρι που ζητούσε βοήθεια, κι άρχισε να με τραβά, να με σέρνει ... Ούρλιαζα από τους πόνους, παρακαλούσα να με αφήσει, ικέτευα ... δεν άκουγε τίποτα ...! Μ έσυρε έτσι στο κρεββάτι και με ξάπλωσε ανάσκελα, ειρωνευοντάς με... βρέθηκα στο νοσοκομείο ... το χέρι δεν είχε βγει, είχε σπάσει ολικά σε δυο κομμάτια ... την άλλη μέρα, όλο το σώμα μου, ήταν πρησμένο ... τις επόμενες μέρες, όλο το σώμα μου ήταν πρησμένο και κατάμαυρο από τις μελανιές ... ο ιατροδικαστής που με εξέταζε αργότερα, φώναξε και τους υπόλοιπους γιατρούς να δουν το "φαινόμενο". -Τι σου έκανε; με ρώτησε. Σ έβαλε κάτω και σε πάταγε; δεν εξηγούνται διαφορετικά αυτά τα χτυπήματα. Είναι σαν να έπεσες από μια ταράτσα το σώμα σου ... "Δεν ξέρω" .... του απάντησα, "έχω ένα κενό μνήμης" ...
Χρησιμοποίησα μετά από αυτό, κάθε θεμιτό και αθέμιτο μέσον. Πήγα στην Αστυνομία, έκανα μήνυση για ενδοοικογενειακή βία. Στον ιατροδικαστή ... στον δικηγόρο ... σε Κέντρο Προστασίας της γυναίκας ... χώρισα ... δεν μ άφησε σε ησυχία για μήνες ... τις νύχτες έμενα ξάγρυπνη και τρομοκρατημένη,αφού ερχόταν στο σπίτι και βρόνταγε τις πόρτες, τα παράθυρα ... τις μέρες έκλαιγε και με παρακαλούσε να γυρίσει, μου ζητούσε συγνώμη, και υποσχόταν ότι δεν θα με ξανααγγίξει. Είχα το "σύνδρομο" της ενοχής μέσα μου, έλεγα "μήπως φταίω εγώ κι έχει το δίκιο αυτός και χάνει τον έλεγχο, μήπως μ αγαπάει αληθινά;" και γύριζα πίσω ... μια, δυο, τρεις φορές ... μέχρι που συνειδητοποίησα, ότι πίσω μου, όλη την διάρκεια του χωρισμού, έφτιαχνε την δική του άμυνα, διαστρεβλώνοντας όλη την αλήθεια, στους συγγενείς, στους φίλους, σε όλον τον περίγυρό μου .... αντίθετα εγώ, κλείστηκα στον εαυτόν μου και στο σπίτι μου, σφραγίζοντας το στόμα μου ... η απομόνωσή μου αυτή, ενδυνάμωσε την θέση του "καταπιεστή και θύτη" και αποδυνάμωσε την θέση του "θύματος".
Η στήριξη του οικογενειακού μου κύκλου, όχι μόνον ήταν ανύπαρκτη, αλλά και καταδικαστέα για την απόφασή μου να φύγω ... Ο κύκλος των φίλων στένεψε... έμεινε μόνον μια φίλη-βράχος δίπλα μου, που θα την ευγνωμονώ σε όλη μου την ζωή ... ήταν αυτή που με ξύπνησε από τον λήθαργο χρόνων και χρόνων ... και μερικές πραγματικές φίλες-άνθρωποι, μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού μου ...
Οι "ειδικοί" επιστήμονες, με βοήθησαν να καταλάβω, ότι δεν είμαι εγώ η ένοχη, ότι το γεγονός ότι εγώ κακοποιήθηκα και βγαίνω και το λέω, είναι πολύ σημαντική βοήθεια για όσες το ακούσουν, ή το διαβάσουν και βρίσκονται κι αυτές στον ίδιο φαύλο κύκλο ... η ενοχή, είναι ένα στοιχείο που κάνει αυτές τις γυναίκες να κλείνονται και να ανέχονται, να νιώθουν ενοχή, διπλή ενοχή, απ τη μια ενοχή γιατί πιστεύουν πως "φταίνε" και γι αυτό τις τρώνε και από την άλλη γιατί ανέχονται να τις τρώνε και να μην αντιδρούν. Η ντροπή ανήκει αποκλειστικά και μόνον σε αυτόν που χρησιμοποιεί την βία. Η κακοποίηση, η βία, λεκτική, ψυχολογική, οικονομική, σεξουαλική είναι αξιόποινη πράξη που επισσύρει κυρώσεις και αυτό πρέπει να το γνωρίζουν όλοι και να το κάνουν σαφές σε αυτά τα σκουλήκια που περνιούνται για μάγκες και την εξασκούν.
Να τους γίνει σαφές πως δεν τους φοβόμαστε και δε το βουλώνουμε ! Είναι έγκλημα και τιμωρείται από τον νόμο!
Μην φανταστείτε ότι σηκώθηκα ένα πρωί με τρελή αυτοπεποίθηση και δύναμη πολεμιστή και είπα "τέρμα". Δεν ξύπνησα ένα πρωί να πω "σήμερα δε σε φοβάμαι". Δεν υπάρχει τέτοια τόλμη. Δεν μπορείς να απαιτήσεις από τον εαυτόν σου να σου δώσει αυτή την τόλμη, γιατί ΔΕΝ έχει να σου δώσει. Και όσο και αν περίμενα μια τέτοια μέρα δεν θα ερχόταν. Δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω, δεν ήξερα αν θα ξαναδώ χαρούμενη μέρα, ούτε καν με ενδιέφερε, απλά, ήθελα να ζήσω ...! Δεν ήξερα τότε ότι αυτή η λέξη εμπεριέχει θάρρος, κουράγιο, τόλμη,αποφασιστικότητα και δύναμη για την αλλαγή.
Το χέρι, μου έμεινε "κουσούρι", αφού δεν κατάφερε να "κλείσει" το ολικό σπάσιμο και δεν συνηθίζεται κι εύκολα το καθημερινό κλου-κλου που ακούω και αισθάνομαι ... χτύπησε κι ένα νεύρο κι έτσι απέκτησα κι ένα "αυγό" στον ώμο μου, που όταν το κουράζω, γίνεται "αυγό χήνας".
Στην πόρτα του ψυγείου, έχω κρεμάσει ένα χαρτί,που έχω γράψει με χοντρό μαρκαδόρο: "ΟΣΟ ΠΟΝΑΕΙ ΤΟ ΧΕΡΙ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ".
Εφιάλτης για 32 χρόνια .... βρέθηκα παγιδευμένη στις πράξεις μου ... Είμαι πια μια μεσήλικη από τις χαρακτηριστικές περιπτώσεις συστηματικής κακοποίησης από αντρικά χέρια. ... Μια αληθινή ιστορία, που πληγώνει ακόμα ...γιατί ... "Οι γυναίκες που σιωπούν ... καίγονται ...!"
Μαρία Χαλκίδη
"Μέλος του Τομέα Οικολογίας της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜ.ΑΡ. Β΄Αθήνας"
"Μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Νομαρχιακής Επιτροπής Αν. Αττικής της ΔΗΜ.ΑΡ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου